کلسیم و سلامت استخوان: چالش‌ها و راهکارها در افراد بالای چهل سال

کلسیم یکی از مواد معدنی حیاتی برای سلامتی استخوان‌ها و دیگر فرآیندهای فیزیولوژیک بدن ماست. افزایش سن باعث کاهش جذب کلسیم توسط بدن می‌شود و این موضوع می‌تواند به مشکلات سلامتی منجر شود. عواملی از قبیل تغییرات هورمونی، تغییرات در دستگاه گوارش، و کمبود ویتامین D می‌توانند تأثیر گذار باشند. از آنجایی که کلسیم اساسی برای استخوان‌های ماست و نقش مهمی در عملکرد عضلات و عصب‌ها دارد، کمبود آن می‌تواند علائم و نشانه‌های مختلفی اعمال کند.

در این مقدمه، ما به بررسی دلایل کاهش جذب کلسیم با افزایش سن و عوامل موثر بر آن پرداخته‌ایم. همچنین، به معرفی افرادی که ممکن است نتوانند از مکمل‌های کلسیم استفاده کنند به دلیل وضعیت‌های خاص سلامتی یا عادات غذایی خود پرداخته‌ایم. در این راستا، اطلاعاتی برای افرادی که در گروه‌های مستعد مشکلات کلسیمی قرار دارند، ارائه کرده‌ایم.

مصرف کلسیم برای افراد بالای چهل سال و نیاز به مصرف آن برای میانسالی به بالا، به ویژه خانم‌ها، ضروری است. همچنین، نوع مکمل کلسیم و عواملی که باعث ممنوعیت مصرف مکمل‌های کلسیم می‌شوند، مطرح شده است. از افراد با اسید معده کم یا زیاد تا افراد مبتلا به بیماری‌های گوارشی و مبتلایان به عدم تحمل لاکتوز، افرادی که نباید مکمل‌های کلسیمی مصرف کنند توضیح داده شده است.

چرا جذب کلسیم با افزایش سن کاهش می‌یابد؟

جذب کلسیم ممکن است در افراد بالای 50 سال به دلیل عوامل مختلف مرتبط با افزایش سن و تغییرات در فیزیولوژی بدن کاهش یابد. برخی از دلایل کاهش جذب کلسیم با افزایش سن عبارتند از:

تغییرات هورمونی: تغییرات هورمونی که با افزایش سن رخ می‌دهد، می‌تواند متابولیسم کلسیم را تحت تأثیر قرار دهد. به عنوان مثال، کاهش سطح استروژن در زنان یائسه می‌تواند منجر به کاهش جذب کلسیم و افزایش از دست دادن کلسیم از استخوان شود.

سنتز ویتامین D: ویتامین D برای جذب کلسیم در روده ضروری است. با بالا رفتن سن افراد، پوست آنها در هنگام قرار گرفتن در معرض نور خورشید، در سنتز ویتامین D کمتر میشود. علاوه بر این، افراد مسن ممکن است کمتر وقت را در خارج از منزل سپری کنند، که باعث کاهش توانایی آنها در تولید طبیعی ویتامین D می‌شود.

تغییرات دستگاه گوارش: تغییرات مرتبط با افزایش سن در دستگاه گوارش می‌تواند بر جذب کلسیم تأثیر گذارد. کاهش تولید اسید معده می‌تواند مانع از تجزیه کلسیم در غذا شود و جذب آن را کمتر کند. علاوه بر این، تغییرات در پوشش روده ممکن است بر انتقال کلسیم تأثیر بگذارد.

عادات غذایی: افراد مسن ممکن است عادات غذایی داشته باشند که کمتر منجر به جذب کلسیم شوند. به عنوان مثال، برخی از افراد ممکن است با افزایش سن، محصولات لبنی یا غذاهای غنی از کلسیم کمتری مصرف کنند، که باعث کاهش مقدار کلسیم در رژیم غذایی آنها می‌شود.

داروها و شرایط سلامتی: برخی داروها مانند مهارکننده‌های پمپ پروتون (PPIs) که برای درمان رفلاکس اسید استفاده می‌شوند، و برخی از بیماری‌ها مانند سلیاکی یا التهاب روده می‌توانند در جذب کلسیم اختلال ایجاد کنند.

فعالیت بدنی: ورزش‌های تحمل وزن و فعالیت بدنی منظم می‌توانند به حفظ سلامت استخوان‌ها و بهبود جذب کلسیم کمک کنند. با این حال، افراد مسن ممکن است کمتر فعالیت بدنی داشته باشند که می‌تواند به کاهش جذب کلسیم و تراکم استخوان کمک کند.

هموستاز کلسیم: تنظیم سطح کلسیم در بدن با افزایش سن کمتر کارآمد می‌شود. این بدان معناست که کلسیم ممکن است به طور موثر جذب نشود یا به همان اندازه در استخوان‌ها نگهداری نشود، که منجر به افزایش خطر از دست دادن استخوان و پوکی استخوان می‌شود.

چه عواملی باعث می شوند که ما از مکمل های کلسیم استفاده نکنیم؟

1. افراد با اسید معده کم یا خیلی زیاد : علاوه بر خصوصیات ژنتیکی، ممکن است شرایطی تولید اسید معده را کاهش دهد ، مانند افزایش سن، استفاده از برخی داروها، جراحی معده. افراد با اسید معده کم معمول در مصرف مکمل های کلسیم با مشکلات گوارشی روبرو می شوند. برعکس این هم ممکن است رخ دهد یعنی افراد برای کاهش اسید معده خود از داروهای ضد اسید معده استفاده کنند. یعنی به عنوان مثال افرادی که از مهارکننده های پمپ پروتون(PPIs) یا آنتاگونیست های گیرنده H2 برای کاهش اسید معده استفاده می کنند .
این افراد نیز ممکن است به صورت همزمان نتوانند از مکملهای کلسیم استفاده کنند.

2. افراد مبتلا به بیماری های گوارشی : افرادی که دارای شرایطی مانند بیماری التهابی روده (IBD)، بیماری سلیاک، یا جراحی بایپس معده هستند، ممکن است در مصرف مکمل های کلسیم با مشکل روبرو شوند .

3. افراد در معرض خطر سنگ کلیه: افرادی که دچار سنگ کلیه هستند یا مستعد ایجاد سنگ کلیه هستند از مصرف مکمل های کلسیم دوری می کنند.

4. گیاهخواران و مبتلایان به عدم تحمل لاکتوز: افرادی که از رژیم غذایی وگان پیروی می کنند یا به لاکتوز حساسیت دارند، ممکن است در مصرف مکمل های کلسیم مشکلاتی را تجربه کنند.

نشانه های نادر کمبود کلسیم:

سطوح پایین کلسیم در بدن، وضعیتی که به عنوان هیپوکلسمی شناخته می شود، می تواند با علائم و نشانه های مختلفی ظاهر شود. در حالی که علائم کلاسیک و شناخته شده کمبود کلسیم وجود دارد، برخی از علائم کمتر رایج یا کمتر شناسایی شده عبارتند از:

بی حسی و سوزن سوزن شدن: هیپوکلسمی می تواند باعث گزگز و بی حسی، به ویژه در اطراف دهان، انگشتان دست و پا شود. این به دلیل نقش کلسیم در عملکرد عصبی است.

گرفتگی و اسپاسم عضلانی: کلسیم پایین می تواند منجر به گرفتگی عضلات، انقباضو اسپاسم شود، اغلب در دست ها و پاها. اینها می توانند دردناک و مداوم باشند.

تغییرات در ریتم قلب: کمبود شدید کلسیم می تواند بر قلب تأثیر بگذارد و منجر به ضربان قلب نامنظم شود که به عنوان آریتمی شناخته می شود.

ناخن های شکننده: کلسیم در حفظ سلامت ناخن ها نقش دارد. سطوح پایین کلسیم می تواند منجر به ناخن های شکننده و به راحتی شکسته شود.

 پوست خشک: هیپوکلسمی ممکن است منجر به خشکی و خارش پوست شود.

تغییرات مو: برخی از افراد با کلسیم کم ممکن است دچار ریزش مو یا تغییر در بافت و وضعیت مو شوند.

آب مروارید : شواهدی وجود دارد که نشان می دهد کمبود مزمن کلسیم ممکن است به تشکیل آب مروارید در چشم کمک کند.

مشکلات دندان: کلسیم برای سلامت دندان ضروری است. کمبود ممکن است منجر به پوسیدگی دندان، بیماری لثه و حتی از دست دادن دندان شود.

تغییرات شخصیت: هیپوکلسمی شدید می تواند بر عملکرد مغز تأثیر بگذارد و منجر به تغییرات شخصیتی، افسردگی و سردرگمی شود.

این افراد ممکن است نتوانند از مکمل های کلسیم استفاده کنند.

• افرادی که اسید معده پایینی دارند یا افرادی که اسید معده بسیار بالایی دارند و از داروهای کاهنده اسید معده استفاده می کنند.
•  افراد مبتلا به بیمار ی التهابی روده (IBD) یا افراد مبتلا به بیماری سلیاک
• افراد مبتلا به عدم تحمل لاکتوز
•  افراد مبتلا به بیماری کلیوی یا افراد مستعد ساخت سنگ کلیه

مصرف روزانه توصیه شده کلسیم برای اکثر بزرگسالان، از جمله افراد بالای 40 سال، به طور معمول از 1000 تا 1300 میلی گرم در روز بسته به عواملی مانند جنسیت و مرحله زندگی به (عنوان مثال، بارداری یا شیردهی) متغیر است. این به عنوان کمک هزینه غذایی توصیه شده (RDA) شناخته می شود.

چه کسانی حتما باید کلسیم سیترات مصرف کنند؟

افراد با اسید معده کم: سیترات کلسیم به طور کلی بهتر از سایر اشکال کلسیم، مانند کربنات کلسیم، در افراد با اسید معده پایین جذب می شود. شرایطی که تولید اسید معده را کاهش می دهد (مانند افزایش سن، برخی داروها، جراحی معده) می تواند مانع از جذب کربنات کلسیم شود و سیترات کلسیم را به گزینه مناسب تری در این موارد تبدیل کند.

افراد مبتلا به بیماری های گوارشی: افرادی که دارای شرایطی مانند بیماری التهابی روده (IBD)، بیماری سلیاک، یا جراحی بای پس معده هستند، ممکن است جذب کلسیم را مختل کنند. سیترات کلسیم برای جذب کمتر به اسید معده وابسته است، و آن را به گزینه ای ارجح برای افراد مبتلا به این شرایط تبدیل می کند.

افراد در معرض خطر سنگ کلیه: برخی از مطالعات نشان می دهد که مکمل های سیترات کلسیم ممکن است با خطر کمتر تشکیل سنگ کلیه در مقایسه با کربنات کلسیم همراه باشد. بنابراین، ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی ممکن است سیترات کلسیم را برای کسانی که در معرض خطر سنگ کلیه هستند توصیه کنند.

گیاهخواران و مبتلایان به عدم تحمل لاکتوز: افرادی که از رژیم غذایی وگان پیروی می کنند یا به لاکتوز حساسیت دارند، ممکن است دریافت کلسیم کافی از منابع لبنی را دشوار بدانند. مکمل‌های سیترات کلسیم می‌توانند منبع جایگزین کلسیم باشند که به محصولات لبنی متکی نیست.

زنان باردار و شیرده: زنان باردار و شیرده نیاز به کلسیم برای حمایت از رشد جنین و تامین کلسیم شیر مادر را افزایش می دهند. سیترات کلسیم ممکن است برای اطمینان از برآوردن این نیازهای افزایش یافته توصیه شود.

افرادی که عوارض جانبی گوارشی را تجربه می کنند: برخی از افراد ممکن است در هنگام مصرف مکمل های کلسیم عوارض جانبی گوارشی (مانند نفخ، یبوست) را تجربه کنند. سیترات کلسیم روی سیستم گوارشی ملایم‌تر است و ممکن است توسط افرادی که چنین مشکلاتی را با سایر اشکال کلسیم تجربه می‌کنند بهتر تحمل شود.

افرادی که داروهای کاهش دهنده اسید مصرف می کنند: افرادی که از مهارکننده های پمپ پروتون (PPIs) یا آنتاگونیست های گیرنده H2 برای کاهش اسید معده استفاده می کنند، ممکن است جذب کلسیم را کاهش دهند. سیترات کلسیم کمتر تحت تأثیر این داروها قرار می گیرد و ممکن است انتخاب بهتری برای آنها باشد.

کدام گروه‌ها ممکن است در خوردن مکمل‌های کلسیم فولات با مشکل مواجه شوند؟

مکمل‌های فولات کلسیم، که معمولاً حاوی کلسیم به شکل کربنات کلسیم و فولات (ویتامین B) هستند، وقتی طبق دستور مصرف شوند، معمولاً برای اکثر افراد بی‌خطر تلقی می‌شوند. با این حال، افراد خاصی وجود دارند که ممکن است در مصرف مکمل‌های فولات کلسیم مشکل داشته باشند یا باید احتیاط کنند. در اینجا چند گروه از افراد وجود دارد که ممکن است با ملاحظات خاص یا مسائل احتمالی روبرو شوند:

افراد مبتلا به بیماری های خاص: افراد مبتلا به شرایط پزشکی مانند هایپرکلسمی (سطوح بالای کلسیم در خون)، مشکلات کلیوی، سنگ کلیه، یا سابقه سنگ کلیه حاوی کلسیم باید قبل از مصرف مکمل های کلسیم، از جمله کلسیم، با پزشک مشورت کنند.

افرادی که دارو مصرف می کنند: برخی از داروها می توانند با مکمل های کلسیم تداخل داشته باشند و اثربخشی آنها را کاهش دهند یا عوارض جانبی ایجاد کنند. این داروها ممکن است شامل آنتی بیوتیک های خاص، بیس فسفونات ها و داروهای اختلالات تیروئید باشد. ضروری است که ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود را در مورد تمام داروها و مکمل هایی که مصرف می کنید مطلع کنید تا تداخلات احتمالی را بررسی کنید.

افراد مبتلا به بیماری‌های مرتبط با فولات: در حالی که مکمل‌های فولات کلسیم معمولاً به خوبی تحمل می‌شوند، افراد مبتلا به برخی بیماری‌ها یا آلرژی‌های مرتبط با فولات ممکن است نیاز به احتیاط داشته باشند. این شرایط شامل آلرژی یا حساسیت به فولات است. اگر در مورد آلرژی یا حساسیت نگرانی دارید، همیشه با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی مشورت کنید.

زنان باردار و شیرده: زنان باردار و شیرده نیاز به فولات برای حمایت از رشد جنین را افزایش می دهند. اغلب به آنها توصیه می شود که ویتامین های قبل از تولد شامل فولات مصرف کنند، اما شکل خاص و دوز فولات می تواند متفاوت باشد. برای زنان باردار و شیرده بسیار مهم است که از راهنمایی های ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد مکمل فولات پیروی کنند.

افراد با محدودیت های غذایی: برخی از افراد، مانند گیاهخواران و وگان ها، ممکن است منابع غذایی محدودی از کلسیم و فولات داشته باشند. مکمل‌های فولات کلسیم می‌توانند برای اطمینان از دریافت کافی مفید باشند، اما ضروری است مکمل‌هایی را انتخاب کنید که با ترجیحات غذایی مطابقت داشته باشند و برای توصیه‌ها با ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی مشورت کنید.

افراد مبتلا به مشکلات گوارشی: افراد مبتلا به بیماری های گوارشی که بر جذب مواد مغذی تأثیر می گذارد، مانند بیماری سلیاک یا بیماری التهابی روده، ممکن است به مکمل های تخصصی یا تنظیم دوز نیاز داشته باشند. برای راهنمایی شخصی با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی مشورت کنید.

سالمندان: افراد مسن ممکن است نیاز به مواد مغذی و مشکلات جذب متفاوتی داشته باشند، بنابراین آنها باید برای راهنمایی در مورد مکمل ها، از جمله فولات کلسیم، با پزشک خود مشورت کنند.

آیا افراد بالای 40 سال باید مکمل کلسیم مصرف کنند؟

نیاز افراد به کلسیم می تواند بسته به عواملی مانند سن، جنس و سلامت کلی متفاوت باشد. در حالی که درست است که کلسیم یک ماده معدنی ضروری برای حفظ استخوان ها و دندان های قوی است، مصرف توصیه شده روزانه کلسیم برای افراد بالای 40 سال لزوماً افزایش قابل توجهی ندارد. در عوض، برای بزرگسالان در طول زندگی آنها نسبتاً ثابت می ماند.

مصرف روزانه توصیه شده کلسیم برای اکثر بزرگسالان، از جمله افراد بالای 40 سال، به طور معمول از 1000 تا 1300 میلی گرم در روز بسته به عواملی مانند جنسیت و مرحله زندگی (به عنوان مثال، بارداری یا شیردهی) متغیر است. این به عنوان کمک هزینه غذایی توصیه شده (RDA) شناخته می شود.

با این حال، چند نکته وجود دارد که باید در نظر داشت:

• افزایش سن و سلامت استخوان: با افزایش سن، افراد ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری هایی مانند پوکی استخوان باشند که می تواند منجر به ضعیف شدن استخوان ها شود. برای کمک به حفظ سلامت استخوان، برای افراد در هر سنی ضروری است که در صورت لزوم، مقدار کافی کلسیم را از طریق رژیم غذایی یا مکمل‌های خود مصرف کنند.
• جذب کلسیم: جذب کلسیم می تواند با افزایش سن کاهش یابد، به این معنی که افراد مسن ممکن است نیاز به توجه بیشتری به عوامل موثر بر جذب کلسیم داشته باشند، مانند مصرف ویتامین D و عادات غذایی کلی.
• منابع غذایی: اغلب بهتر است کلسیم را از منابع غذایی به جای تکیه بر مکمل ها دریافت کنید. محصولات لبنی مانند شیر، ماست و پنیر منابع غنی از کلسیم هستند، اما منابع غیر لبنی مانند سبزیجات سبز برگ (مانند کلم بروکلی و کلم پیچ)، غذاهای غنی شده (مانند شیر گیاهی غنی شده) و انواع خاصی نیز وجود دارد.